Ο αρχηγός της επανάστασης

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Πολλές φορές, με ποικίλους τρόπους και σε κάθε δυνατή ευκαιρία, ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ένα κεντρικό του πιστεύω: την ανάγκη για επαναστατικές τομές, για αλλαγές παντού, για πλήρεις, σαρωτικές ανατροπές. Μόλις τώρα όμως αρχίζει να διαφαίνεται το τι ακριβώς εννοεί με όλα αυτά ο κ. Παπανδρέου, καθώς καθίσταται ο αρχηγός μιας επανάστασης που ταχύτατα εκκολάπτεται στη χώρα.
Με την αποστολή των (προηγούμενων) πρόσθετων φόρων που έχει ήδη αρχίσει, αλλά, πολύ περισσότερο, με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ που ακολουθούν σε λίγες ημέρες, αμέτρητες χιλιάδες πολίτες θα βρεθούν πλέον, για πρώτη φορά, να χρωστούν σημαντικά ποσά στο δημόσιο ενώ, μέχρι σήμερα, δεν χρωστούσαν. Θα είναι οι νέοι οφειλέτες, που θα προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες 900.000 που ήδη χρωστούσαν στο δημόσιο και δεν έχουν τακτοποιήσει το χρέος τους.
Με τη μέθοδο που επέλεξε η κυβέρνηση, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, παλιοί και νέοι οφειλέτες, θα βρεθούν πολύ σύντομα μπροστά στην εξής πραγματικότητα: αν δεν έχουν να πληρώσουν, θα εμπίπτουν αμέσως στις εξαγγελίες για διακοπή της παροχής ρεύματος, ενώ, όσων το χρέος διαμορφωθεί σε πάνω από 5.000 ευρώ, θα υπάγονται και στις διατάξεις για κατάσχεση της περιουσίας τους.
Ετσι, καθίσταται φανερό ότι ο ίδιος πρωθυπουργός θέτει τις βάσεις για μια κοινωνική επανάσταση, η οποία, πιθανότατα, δεν θα αργήσει πια καθόλου να εκδηλωθεί.

ΟΕΔΒ : ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ... 1946 ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!

«H φετινή σχολική χρονιά όσον αφορά στα βιβλία των μαθητών είναι η χειρότερη από το 1946, που δεν υπήρχαν βιβλία στα σχολεία». Αυτό επεσήμανε ο πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Οργανισμού Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων. Μάλιστα...
τόνισε ότι το κόστος των φωτοτυπιών είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των βιβλίων, καθώς ένα βιβλίο κοστίζει 0,80 λεπτά, ενώ 40 σελίδες φωτοτυπιών κοστίζουν 4 ευρώ. Ο κ. Λυκόπουλος είπε ότι μέχρι τη Δευτέρα υπολογίζεται πως θα έχουν σταλεί στα σχολεία τα βιβλία σε ποσοστό 20%, ενώ έως τα τέλη Οκτωβρίου το 60%. Η κατάσταση αναμένεται να έχει εξομαλυνθεί πλήρως έως το Νοέμβριο. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου των εργαζομένων στον Οργανισμό και μελών της ΟΛΜΕ επισημάνθηκε, ιδιαίτερα, ότι στα περισσότερα σχολεία τα φωτοτυπικά μηχανήματα δεν είναι επαγγελματικά και εκφράζονται ανησυχίες αν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις χιλιάδων μαθητών. Φέτος θα πρέπει να έχουν προετοιμαστεί για να μοιραστούν στα σχολεία 1.200 τίτλοι βιβλίων σε 32.000.000 αντίτυπα. Ακόμη, τονίστηκε ότι τα βιβλία που υπάρχουν ήδη προέρχονται από τα περσινά αποθέματα και το ίδιο ισχύει και γι αυτά που υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία και τα οποία πωλούνται από 1,50 εως 9 ευρώ. Το πιο μεγάλο πρόβλημα αναμένεται να δημιουργηθεί στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ στις νησιωτικές και τις παραμεθόριες περιοχές το πρόβλημα είναι πολύ μικρότερο, καθώς εκεί υπάρχει κάλυψη βιβλίων σε ποσοστό 70 με 80% των τίτλων. Οι εργαζόμενοι, δια του προέδρου τους, ζήτησαν συγνώμη για την κατάσταση και επέρριψαν ευθύνες στα συναρμόδια υπουργεία και κυρίως στα υπουργεία Οικονομικών και Ανάπτυξης και δευτερευόντως στο υπουργείο Παιδείας. Ο ΓΓ της ΟΛΜΕ, Θέμης Κοτσυφάκης, ζήτησε την παραίτηση της υπουργού αλλά και όσων εμπλέκονται με τις καθυστερήσεις. Ιδιαίτερο είναι το πρόβλημα, όπως κατήγγειλαν εργαζόμενοι στον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων και καθηγητές, με τις σχολικές επιτροπές, καθώς δεν έχουν συσταθεί ακόμη οι αρμόδιες επιτροπές στους καλλικρατικούς δήμους και έτσι δεν θα υπάρχει φορέας να δεχθεί τις πιστώσεις που θα δοθούν, για να καλυφθούν τα έξοδα φωτοτυπιών και λοιπές λειτουργικές δαπάνες των σχολείων.

Καλλιεργημένοι διδάσκοντες.

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΕΛΛΕ


Βιώνουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που η πολιτική του, αλά ελληνικά, δεν αποτελεί εθνική στρατηγική αλλά ταξική, κομματική, που διαφοροποιείται από κόμμα σε κόμμα, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, ακόμα -και όχι λίγες φορές- από υπουργό σε υπουργό! Αφορά την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, όπου όλοι έχουμε ταυτίσει την πολιτική με ίο κράτος, την εκάστοτε κυβέρνηση, το κόμμα.
Αποκλεισμένοι αριστοτεχνικά από τη συμμετοχή μας στο πολιτικό σύστημα και δεμένοι πισθάγκωνα με ποικιλώνυμες αλυσίδες (νόμους, θεσμούς, συστημικά θέσφατα, φόβους, διλήμματα, τερτίπια κ.λπ.) παρακολουθούμε σχεδόν άπραγοι «έργα και ημέρες» του πολιτικού προσωπικού και, κατά νόμον και έθος, καλούμεθα ανά τέσσερα έτη, «εκλογικώ δικαίω», να γίνουμε συνένοχοι και συνυπεύθυνοι σε μια «παράσταση» που παίζεται για μας, χωρίς εμάς, με ό,τι τούτο σημαίνει.
Καλός είναι -σύμφωνα με τον χαλκέντερο καθηγητή Χρίστο Τσολάκη- ο δάσκαλος εκείνος που διδάσκει στον μαθητή: πώς να «μαθαίνει» ουσια¬στικά κι όχι να παπαγαλίζει, να σερβίρει μασημένη τροφή (η Ιστορία, για παράδειγμα, βασικός πυλώνας της παιδείας, αποτελεί το πλέον απεχθές, λόγω παπαγαλίας, μάθημα)• πώς να «δημιουργεί» (η δημιουργικότητα αποτελεί βασικό θεμέλιο λίθο δόμησης ενός σχολείου)• πώς να «χαίρεται τη δη-μιουργία» του (ο νεοέλληνας δεν χαίρεται, δεν απολαμβάνει τη δημιουργία του αλλά την αργία του)- πώς, τέλος, να «συνδημιουργεί». Και, όλα αυτά σεβόμενος τους «προγόνους». Και όταν λέμε προγόνους, εννοούμε τη φύση, την παράδοση, την ιστορία, τον πολιτισμό, τα μνημεία, τις πηγές, τους μύθους, τα παραμύθια. Αυτά που εν συντομία αποκαλούμε ανθρώπινες ρίζες.
Αν κάποιος γνωρίζει καλά μαθηματικά, φυσική, χημεία, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και καλός καθηγητής. Και τούτο είναι πολύ κακό, γιατί έχει να κάνει με παιδιά, με άγουρες, ακατέργαστες, ασπαίρουσες ψυχές. Και εδώ π ευθύνη βαρύνει και πάλι, κυρίως, την πολιτεία, το αρμόδιο υπουργείο και έχει να κάνει με την ποιότητα, την ουσία, τον προσανατολισμό, τη σκοπιμότητα της επιμόρφωσης που προσφέρει στους παραπάνω καθηγητές.
Βιώνουμε το τραγελαφικό φαινόμενο να επιμορφώνουμε, χάριν παραδείγματος, τον μαθηματικό να γίνει καλύτερος στα μαθηματικά -του μαθαίνουμε, δηλαδή, πράγματα πάνω στην επιστήμη του- πράγματα, σίγουρα, έξω από τον ρόλο και τον στόχο της ε¬πιμόρφωσης. Αντί να του μαθαίνουμε, δηλαδή, να αγαπήσει το λειτούργημα του, να χαίρεται το καινού-ριο, να αποκτήσει συνείδηση της ευθύνης και της αποστολής του ως πολίτη, και προπαντός ως δασκά¬λου, ο οποίος -εκών άκων- διδάσκει, διαπαιδαγωγεί, αποτελεί πρότυπο. Να μάθει πως δεν μπορεί, δεν του επιτρέπεται, να υποτιμά νοημοσύνες, να κάνει κατάχρηση «εξουσίας» (έκφραση βαθιάς ανθρώπινης παρόρμησης) ή να διεξάγει «αντικαπνιστικό αγώνα», με το τσιγάρο στο στόμα! Να εμπεδώσει πως η διδασκαλία είναι, κυρίως, δημιουργία, επικοινωνία (δάσκαλος-μαθητής) και πως, όταν διδάσκει, βρίσκεται «επί ξυρού ακμής», αφού το μεγάλο στοίχημα είναι να κερδίσεις τα καθαρά μάτια των μαθητών και να περάσεις αλώβητος απ' την αλάνθαστη κρησάρα τους, το αισθητήριο τους. Να γνωρίζει, βαθιά μέσα του, πως το πνεύμα του παιδιού για να αποδώσει χρειάζεται τάξη, πειθαρχία, εργατικότητα (έννοιες που δεν εγγίζουν όρια συστημικού αυταρχισμού και χειραγώγησης) και πως αναγκαία και απαραίτητη θρυαλλίδα, για να πάρουν τα μυαλά του φωτιά, δεν είναι άλλη από την αμφισβήτηση, την αμφιβολία, τη διαφωνία, την περιέργεια, την υποψία, την ανησυχία, α¬κόμα κι αυτή την άρνηση.
Δεν θα υπάρξει, για τον επιμορφωνόμενο δάσκαλο δρόμος, δεν θα υπάρξει οδός, για επιστροφή «οίκαδε», αν δεν ποτίσει τα μύχια της ψυχής με το νάμα των παρακαταθηκών των μεγάλων σκαπανέων της εκπαίδευσης, αν δεν τα φωτίσει με το πρωτοπόρο, ριζοσπαστικό, ζείδωρο, αΐδιο φως τους. Ας απολαύσουμε το άρωμα, το χρώμα, τον πηλό, που ο πρωτομάστορας και τελευταίος των Μοϊκανών, μεγάλος δάσκαλος, Χρίστος Τσολάκης, πλάθει τον «ιδανικό δάσκαλο» του: «Τρεις οι κύριες ιδιότητες του Δασκάλου. Να ξέρει το γνωστικό αντικείμενο, να διαθέτει παιδεία (κουλτούρα, καλλιέργεια), να αγαπά τα παιδιά. Αν αγαπά τα παιδιά και έχει παιδεία, ακόμα και κανένα παιδαγωγικό βιβλίο να μην έχει διαβάσει, θα κάνει "δουλειά"». Και, επισημαίνοντας τον καθοριστικό ρόλο της αγάπης, δεν παραλείπει να μας υπενθυμίσει, εύστοχα, πως και ο Παμμέγιστος Δάσκαλος, ο Χριστός, στην αγάπη στήριζε, κυρίως, τη διδασκαλία του. «Είναι αμαρτία να λειτουργείς χωρίς α¬γάπη στον έρωτα, τη δουλειά, τη ζωή την ίδια» υποστηρίζει ο εξίσου μεγάλος, χαλκέντερος δάσκαλος, ο Μανώλης Κριαράς.
ΥΓ: Άλλο παιδεία, άλλο εκπαίδευση. Η παιδεία είναι ο καρπός• της εκπαίδευσης, είναι η πνευματική και ηθική αγωγή• Η παιδεία δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των εγγραμμάτων. Αναρίθμητοι οι χωρίς παιδεία «εγγράμματοι».