Λουκάς Παπαδήμος: Ο ευπατρίδης των τραπεζών

Του Γιώργου Βασσάλου

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφώνησαν τελικά, μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις, να διορίσουν από κοινού τον Λουκά Παπαδήμο ως πρωθυπουργό. Δημοκρατική Συμμαχία και ΛΑΟΣ στήριξαν ενθουσιωδώς τη διαδικασία αυτή, ενώ το ίδιο έκαναν πιο διακριτικά και η Δημοκρατική Αριστερά και οι Πράσινοι. Οι δυνάμεις αυτές συγκροτούν πλέον επισήμως το «κόμμα της τάξης» που βάζει πλάτη για να εφαρμοστεί η θέληση του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου, πάνω στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό που ήδη ανέτρεψε με τις κινητοποιήσεις του έναν πρωθυπουργό που δεν τον εκπροσωπούσε πια με καμία έννοια.
Το μέτωπο των πολιτικών αυτών δυνάμεων βάζει στο τιμόνι της χώρας έναν άνθρωπο που με καμία διαδικασία δεν έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός.
Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι τυχαίος. Είναι μέλος του λόμπι που ονομάζεται Trilateral Commission (Τριμερής Επιτροπή). Πρόκειται για οργανισμό που έφτιαξαν στη δεκαετία του ’70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών από τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα της τότε εποχής (ΗΠΑ, Δ. Ευρώπη, Ιαπωνία) και είχε ως ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας των εταιρειών αυτών.
Ιδού τι λέγεται για το λόμπι αυτό από την Αυστραλή ακαδημαϊκό Sharon Beder:
H Trialteral Commission είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δίκτυα εταιρειών μπορούν να εντάξουν υψηλά ιστάμενους σε κυβερνήσεις και δημόσιες διοικήσεις μέσα σε συμμαχίες εναντίον της δημοκρατίας. Η Τριμερής Επιτροπή δημιουργήθηκε για να “διαμορφώσει τη δημόσια πολιτική” σε μια εποχή που η δημοκρατία έθετε εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές. Το 1975, η Τριμερής Επιτροπή δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο “Η Κρίση της Δημοκρατίας”. Ανάμεσα στους συγγραφείς της ήταν ο γνωστός αντιδραστικός Samuel Huntington. Η έκθεση διαπίστωνε ότι “κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία”. Η έκθεση είπε επίσης ότι “χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός περιορισμού της δημοκρατίας” και ακόμα ότι “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων”. Ιδού λοιπόν η ομάδα πίεσης της οποίας είναι μέχρι σήμερα μέλος ο κύριος Παπαδήμος και της οποίας ακριβώς την ιδρυτική αποστολή έρχεται να εκπληρώσει στην Ελλάδα: να επιβάλει την απάθεια στον ελληνικό λαό που αγωνίζεται ενάντια στα άδικα μέτρα και να «μετριάσει» το δικαίωμά του να διαλέγει ποιος θα τον κυβερνάει.
Ο ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος της Τριμερούς Επιτροπής David Rockfeller εξήγησε το σκοπό ύπαρξής της, λέγοντας ότι «πρέπει να μειωθεί ο ρόλος της κυβέρνησης. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτά που έκανε η κυβέρνηση και οι εταιρείες φαίνονται να είναι οι οντότητες που είναι πιο λογικό να το κάνουν αυτό». Αυτό ακριβώς προβλέπει και το πρόγραμμα της Τρόικας που έρχεται να εφαρμόσει ο κύριος Παπαδήμος. Την παράδοση όλων των λειτουργιών της ελληνικής κοινωνίας σε πολυεθνικά αρπακτικά που είναι στην πράξη τα ίδια με αυτά που τον επέβαλαν μέσω του ελέγχου που ασκούν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην κυρία Μέρκελ και στον κύριο Σαρκοζί.
Στις 7 Νοεμβρίου, οι Financial Times έγραψαν: «…πρωτοκλασάτοι πολιτικοί, επιχειρηματίες και λομπίστες διενεργούν εντατικές συζητήσεις για να εντοπίσουν υποψηφίους για υπουργικές θέσεις στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Να πώς σχηματίστηκε η κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου ερήμην του λαού και με τις μεγάλες εταιρείες να έχουν καθοριστικό ρόλο.
Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι επίσης ο πρώην υποδιευθυντής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ενός μη εκλεγμένου οργανισμού που δεν είναι υπόλογος σε κανέναν και  καθορίζει την πολιτική του με βάση τις οδηγίες που παίρνει από σώματα εκπροσώπων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Τέτοια σώματα είναι η Ομάδα των Τριάντα [1] και το Σκιώδες Συμβούλιο της ΕΚΤ (δείτε τα μέλη του στο τέλος αυτού του άρθρου).
Την πολιτική θέληση των τραπεζών που συμμετέχουν σε αυτά τα λόμπι εκπλήρωνε και ο κ. Παπαδήμος όταν ήταν υποδιευθυντής της ΕΚΤ. Αποτελεί λοιπόν δοκιμασμένο μέλος της παγκόσμιας τραπεζικής ελίτ και αυτήν κυρίως αντιλαμβάνεται ως τη «μητέρα-πατρίδα» του.
Δεν πρέπει να αναμένεται λοιπόν ότι ο κύριος αυτός θα «χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του και τις επαφές του για να ωφελήσει τον ελληνικό λαό», όπως λένε τα παπαγαλάκια. Πρόκειται για εκπρόσωπο του διεθνούς τραπεζικού και πολυεθνικού κεφαλαίου που έρχεται με τρόπο ανάλογο που τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα έφεραν στην εξουσία τον Μεταξά τη δεκαετία του ’30, καθώς και με τη θετική έγκριση των ευρωπαϊκών ελίτ.
Είναι άκρως αυτο-εξευτελιστικό για τις ίδιες τις ευρωπαϊκές ελίτ που αποδέχονται –αν δεν επιβάλλουν– το πρόσωπο αυτό που ήταν επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος το διάστημα που η Ελλάδα διαστρέβλωσε τα δημοσιονομικά της μεγέθη ώστε να μπει στο Ευρώ. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει πόσο ψεύτική ήταν η –έτσι κι αλλιώς δέκα χρόνια καθυστερημένη– οργή των «ευρωπαίων εταίρων» για τη χάλκευση των στατιστικών, που φυσικά δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα. Από κοινού οι ευρωπαϊκές ελίτ με την ελληνική αστική ηγεσία σχεδίασαν την είσοδο της χώρας στο ευρώ, μαζί και τώρα σχεδιάζουν μια νέα αντιδημοκρατική εκτροπή ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Βασική αποστολή του Λουκά Παπαδήμου είναι να επιβάλει στον ελληνικό λαό με αντιδημοκρατικό τρόπο την απόφαση της τελευταίας συνόδου της ΕΕ που προβλέπει την εγκατάσταση ελεγκτών της Κομισιόν (βλέπε task force) και της ΕΚΤ σε όλα τα υπουργεία, τη διαχείριση του τραπεζικού συστήματος απευθείας από την Τρόικα καθώς και το αποικιακό σχέδιο «Ήλιος» με το οποίο ξένες πολυεθνικές θα κλέβουν ηλιακή ενέργεια από την Ελλάδα για να καλύψουν ενεργειακές ανάγκες αλλού.
Δεν υπάρχει λοιπόν άλλη αξιοπρεπής πολιτική επιλογή πέρα από την ένταση των κινητοποιήσεων απαιτώντας την άμεση διάλυση της κυβέρνησης αυτής, εκλογές τώρα και απόρριψη της απόφασης της συνόδου.

---

[1] Περισσότερα γι’ αυτή την ομάδα σε πρόσφατη δημοσίευση του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνικών
Πηγή: Αριστερό Βήμα

Του Φώτη Γεωργελέ.

Όταν ήμουν μικρός, το σχολείο μου δεν είχε κτίριο. Κάθε χρονιά, κάποτε και δυο φορές
μες τη χρονιά, μετακομίζαμε στο επόμενο, ένα κτίριο που άδειασε, ένα παλιό νοσοκομείο. Του χρόνου ξανά. Τα βιβλία μας ήταν γεμάτα εθνικοπατριωτικό λυρισμό τύπου «Λούφα και παραλλαγή», οι καθηγητές έκαναν από 2-3 μαθήματα ο καθένας. Δεν δίναμε και πολλή σημασία σ' όλα αυτά. Καταλαβαίναμε με εφηβικό ένστικτο ποιοι τα 'λεγαν, ποιοι ενδιαφέρονταν και αυτούς τους προσέχαμε, τους ακούγαμε. Τους άλλους τους αγνοούσα¬με. Δεν θυμάμαι βιβλία, θυμάμαι μόνο κάποιες παραδόσεις που μας μάθαιναν πώς να μαθαίνου¬με, πώς να αγαπάμε τη γνώση. Έτσι κι αλλιώς βιαζόμασταν, να βρούμε τα κορίτσια στη Φωκίωνος, να πάμε στα φροντιστήρια της Σόλωνος, να μεγαλώσουμε.
Τώρα κάνουν καταλήψεις στα σχολεία γιατί δεν έχουν βιβλία. Έχει περάσει ένας μήνας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι έχει παραδοθεί μόνο το 40% των βιβλίων. Κάνουν ι6χρονα παιδιά κατάληψη, γιατί δεν τους έδωσαν απ' την αρχή βιβλία; Τους τα ζήτησε κανένας; Δεν χαίρονται που έχουν ένα μήνα να καταλάβουν τι τους γίνεται, να ακούσουν, να τεστάρουν τους καθηγητές τους;
Έχεις καμιά αμφιβολία ότι οι καταλήψεις πανεπιστήμια θα τελειώσουν κάπου εδώ; Ξεκίνησαν 3ΟΟ σχολές, τώρα είναι λιγότερες από ιοο κλειστές. Λέμε συχνά ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι, ανορθολογικοί, στ' αλήθεια όμως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Σχεδόν ενστικτωδώς αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και δρουν αναλόγως. Πάνε πολλά χρόνια που τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί από ναούς της γνώσης σε εξεταστικά κέντρα που παρέχουν ένα πτυχίο χρήσιμο κυρίως στη μοριοδότηση για το διορισμό στο Δημόσιο. Είχαν άδικο; Εδώ και χρόνια, κάθε έτος οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα γίνονται όλο και λιγότερες, πιο σπάνιες, προσωρινές, μερικής απασχόλησης, ενώ οι θέσεις στο Δημόσιο συνεχώς πολλαπλασιάζο¬νται. Τα μαθήματα γίνονται λιγότερο σημαντικά από τις εξετάσεις, ο στόχος είναι το πτυχίο στο συ¬ντομότερο χρόνο. Οι καταλήψεις είναι ένα κλασικό παιχνίδι win - win , οι καθηγητές δεν χάνουν το μισθό τους και οι φοιτητές δεν χάνουν το χρόνο τους. Η εθιμοτυπική τελετουργία επαναλαμβάνεται κάθε χρονιά με καθησυχαστική ρουτίνα. Οι αιτίες δεν είναι ποτέ πρόβλημα, πάντα βρίσκεται ένας λόγος για να κάνεις αυτό που συμφέρει. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας φοιτητής σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη που να έχει καν ενδιαφερθεί να μάθει τη διαδικασία εκλογής πρυτάνεων. Στην Ελλάδα κλείνουν τα πανεπιστήμια. Γιατί στην Ελλάδα το μόνο που είχε σημασία μέχρι τώρα, ήταν οι συσχετισμοί στο κρατικοκομματικό πελατειακό σύστημα. Αυτή ήταν η μορφή ανάπτυξης.
Μέχρι τώρα, Γιατί τώρα ξαφνικά, το πάρτι τελείωσε. Οι προσλήψεις στο Δημόσιο γίνανε μία στις
.5. αποχωρήσεις, μετά μία στις ίο, μετά, καμία. Αναγκαστική εφεδρεία, απολύσεις.• Η επαγγελμα¬τική διέξοδος έκλεισε, το σύστημα κατέρρευσε. Οι φοιτητές αναθεωρούν ταχύτατα το παιχνίδι, το προηγούμενο παράγει μόνο χαμένους, αλλαγή παραδείγματος. Καταλήψεις τέλος, επιστροφή στα μαθήματα, δηλαδή στη γνώση.
Το παιχνίδι αμέσως μεταφέρεται στα γυμνάσια. Γιατί εκεί οι αναχρονιστικές δομές κυριαρχούν ακόμα. Τα παιδιά δεν θεωρούν σχολείο το σχολείο τους, αλλά το φροντιστήριο. Αυτό τα οδηγεί στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι καθηγητές τους το έχουν αποδεχθεί, από το Πάσχα και μετά, οι ίδιοι τους λένε να μετρήσουν τις απουσίες τους και αν τα έχουν υπολογίσει σωστά, να χαιρετήσουν τις τάξεις, να ασχοληθούν με το φροντιστήριο για να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές. Τώρα εδώ το παιχνίδι είναι win - win, κανείς δεν χάνει μισθό, κανείς δεν χάνει το χρόνο του. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα φροντιστήρια όμως ποτέ, τα ιδιαίτερα συνεχίζονται με αυστηρή ακρίβεια. Το πρωί επικολυρικοί ηρωισμοί για την παγκοσμιοποίηση, το μνημόνιο, το «σχολείο της αγοράς», το βράδυ πληρώνουμε και πληρωνόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Απλώς το επενδύουν με ωραία λόγια. Τα πανεπιστήμια πολύ γρή¬γορα θα γίνουν κανονικά πανεπιστήμια, θα πάψουν να είναι άλλη μια ελληνική «ιδιαιτερότητα». Τα σχολεία όχι ακόμα, θα 'πρεπε το απολυτήριο να οδηγούσε στο πανεπιστήμιο, να ήταν αξιόλογο εφόδιο επαγγελματικής αποκατάστασης, ένα μπακαλορεά από μόνο του. Τώρα δεν είναι. Δεν σημαίνει αυτό ότι φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν θα υπάρχουν στο μέλλον. Μόνο που θα έχουν πια τον αντίθετο στόχο. Θα είναι καταλήψεις για να ανοίξει το πανεπιστήμιο όχι για να κλείσει. Να ανοίξει, να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες, τα χαμένα μαθήματα, ακόμα και after hours με μουσική και παραδόσεις. Καταλήψεις που θα υποχρεώνουν τους τουρίστες καθηγητές να κάνουν τη δουλειά τους, που θα αξιολογούν, θα ενθαρρύνουν τους καλούς και θα εξοστρα¬κίζουν τους αδιάφορους, που θα προσκαλούν τους καλύτερους επιστήμονες του κλάδου, τα πιο φωτισμένα μυαλά να κάνουν παραδόσεις, να μοιραστούν τη γνώση. Κινητοποιήσεις που θα ζη¬τάνε όλο και περισσότερο αντί για όλο και λιγότερο όπως τώρα.
Ίσως αυτό γίνει και ένα γενικότερο μάθημα για την μπερδεμένη κοινωνία μας, ίσως επαναπροσ¬διορίσει τι είναι προοδευτικό, ριζοσπαστικό, τι βλέπει προς το μέλλον και τι κρατάει τα πράγματα στο συντηρητικό παρελθόν.
Γιατί ότι κι ον λένε, όταν τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό το να τα κλείνεις τελείως. Δεν μπορεί να είναι προοδευτικό όταν η πόλη σου είναι άσχημη να την καταστρέφεις περισσότερο. Όταν το Δημόσιο δεν προσφέρει τις υπηρεσίες στους πολίτες του όπως πρέπει, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να κατεβάζεις διακόπτες, να τραβάς χειρόφρενο, να αφήνεις τα σκουπίδια, να το κάνεις χειρότερο. Όταν ζεις στο βασίλειο της ανομίας δεν μπορείς να διεκδικείς το δικό σου μερίδιο ανυπακοής στους νόμους. Όταν ζεις στη βία δεν μπορεί να είναι
προοδευτικό είναι πάντα το αντίθετο, από το κατεστημένο, όχι μια δόση ακόμα περισσότερο απ αυτό.

Κυβέρνηση συνεργασίας! Άραγε σε τι;

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Στο ψέμα;
Στην υποκρισία;
Στο «άδειασμα» των μπλε και πράσινων ψηφοφόρων;
Στην υποτέλεια και την οσφυοκαμψία;
Στη ληστεία του ελληνικού λαού;
Στην εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας;
Στο ξεπούλημα των λιγνιτωρυχείων της ΔΕΗ αξίας 700 δις ευρώ «αντί πινακίου φακής»;
Στο μοίρασμα κοιτασμάτων πετρελαίου και ηλιακής ενέργειας σε Αμερικάνους και Γερμανούς;
Στη εγκαθίδρυση μόνιμης και σκληρής λιτότητας;
Στο συναγωνισμό καλύτερης κυβίστησης (η γνωστή σε όλους κωλοτούμπα) ανάμεσα στους μπλε και πράσινους «συνεργάτες»;
Στην αύξηση της ανεργίας σε εφταψήφια νούμερα;
Στην φορολογική καταλήστευση των λαϊκών εισοδημάτων;
Στην αλόγιστη ακρίβεια αγαθών και υπηρεσιών;
Στην ατιμωρησία των υπευθύνων των μπλε και πράσινων σκανδάλων;
Στην διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων;
Στην κατάργηση του εφάπαξ;
Στην κατάργηση της μονιμότητας;
Στην εξαφάνιση των συλλογικών συμβάσεων και την μετατροπή τους σε ατομικές;
Στην περαιτέρω απαξίωση του συνδικαλισμού;
Στην αύξηση της αστυνομικής τρομοκρατίας;
Στη συνέχιση της μείωσης της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης εκ μέρους των ταμείων, μέχρι την τελική κατάργησή τους;
Στην αύξηση του διοικητικού και εργοδοτικού αυταρχισμού;
Σε νέα χαράτσια και κεφαλικούς φόρους;
Στη ακόμη μεγαλύτερη μείωση μισθών και συντάξεων;
Στη διάλυση των νοσοκομείων;
Στη διάλυση των σχολείων;
Στη διάλυση των πανεπιστημίων;

Κυβέρνηση συνεργασίας!

Από ποιους;

Από αυτούς που μέχρι χτες δήλωναν ( στα λόγια) πόσο πολύ διαφέρουν;
Από αυτούς που μας «σώζουν» εδώ και δύο χρόνια;
Από αυτούς που μας «έσωσαν» πριν από εφτά χρόνια;
Από αυτούς που μας «σώζουν» εδώ και τριάντα εφτά χρόνια;
Από εκείνους που ξεχνάνε την εθνική τους υπερηφάνεια, όταν σβήσουν τα φώτα της τηλεόρασης;
Από εκείνους που ξεχνάνε τις υποσχέσεις μόλις κλείσουν οι κάλπες;
Από εκείνους που άλλα υποστηρίζουν με τον Αυγερινό και άλλα με την Πούλια;
Από όλους αυτούς που αν γίνουν για μια μέρα Πινόκιο, δεν θα χωράνε, λόγω μύτης, να βγουν από τη Βουλή;
Από όλους αυτούς που δεν τρέπονται να τρώνε αμέριμνοι τη μπριζόλα τους με τα γιαούρτια να στάζουν από τα κεφάλια τους;
Από αυτούς που στις διαμαρτυρίες των πολιτών στους δρόμους απαντάνε με πρόσκληση για συζήτηση στο πολιτικό τους γραφείο;
Από αυτούς που ακολουθούν τους κομματικούς τσοπάνηδες φοβούμενοι να φύγουν από το κομματικό μαντρί;

Κυβέρνηση συνεργασίας!

Γιατί;

Για να καμφθούν οι αντιδράσεις του κόσμου;
Για να σταματήσουν το ανθρώπινο ποτάμι που θα χυθεί πάλι στους δρόμους;
Για να τρομάξουν και να εκβιάσουν τον κόσμο με «δόσεις» και «στάσεις πληρωμών»;
Για να μας απειλήσουν με τη δραχμή λες και τρομάξαμε λίγο με το ευρώ;
Για να μας φοβίσουν πως θα μας διώξουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση λες και έχουν να αρμέγουν κι άλλα κορόιδα σαν και μας;
Για να μας πείσουν πάλι για την «Ευρώπη των εργαζομένων» λες και δεν βλέπουμε πως πρόκειται για την «Ευρώπη των ανέργων»;
Για να μας ληστέψουν, δήθεν, με τη συναίνεσή μας;

Το μόνο που έμεινε να κάνουν πλέον ο κύριος Παπανδρέου και ο κύριος Σαμαράς είναι να διαλύσουν τα κόμματά τους και να φτιάξουν ένα, αφού τώρα πια, δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα και για πρωθυπουργό να προτείνουν τον κύριο Καραμανλή που διαθέτει και την κατάλληλη εμπειρία!

Σαμαράς ως συνεχιστής Παπανδρέου

Γιώργος Δελαστίκ

Απίστευτη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού έλαβε χώρα χθες το μεσημέρι. Ενώ η ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία εθεωρείτο απολύτως βέβαιη (καθώς είχε προσλάβει διαστάσεις πολιτικής χιονοστιβάδας η εσωκομματική αντίθεση των υπουργών και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που παρήλαυναν από τα τηλεοπτικά κανάλια διακηρύσσοντας τη διαφωνία τους με τον πρωθυπουργό), ανέλαβε να τον διασώσει ο πιο απίθανος άνθρωπος: ο... Αντώνης Σαμαράς!!!
Προφανώς σε συνεννόηση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός καθυστερούσε την έναρξη της προγραμματισμένης για τις 12 το μεσημέρι συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου επί σχεδόν δύο ώρες, μέχρις ότου βγήκε ο Αντώνης Σαμαράς και έκανε δημοσίως δηλώσεις ότι τάσσεται υπέρ της κύρωσης της δανειακής σύμβασης από την παρούσα Βουλή. Προσέφερε δηλαδή τη συμπαράταξη της ΝΔ με τον Γ. Παπανδρέου στο κεφαλαιώδες αυτό θέμα - και μάλιστα τη στιγμή που ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να το περάσει ούτε καν με δημοψήφισμα!
Οπως είναι ευνόητο, αυτή η στάση του Α. Σαμαρά παρέλυσε τις αντιδράσεις των υπουργών και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που ετοίμαζαν την ανατροπή του Α. Παπανδρέου. Οταν ακόμη και η αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζει τον πρωθυπουργό, δεν είναι φυσικά και τόσο εύκολο να τον ανατρέψουν την ίδια στιγμή οι δικοί του.
Ετσι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που μέχρι το μεσημέρι ζητούσαν την κεφαλή επί πίνακι του πρωθυπουργού -οι οποίοι άλλωστε ουδέποτε διακρίθηκαν για την πολιτική γενναιότητά τους- αρκέστηκαν σε δευτερεύουσας σημασίας συμβιβαστικές παραχωρήσεις εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου, οι οποίες δεν αξίζει καν να αναφερθούν.
Ο γελοιοποιημένος στις Κάνες πρωθυπουργός από τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ και τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος επέστρεψε βαθιά ταπεινωμένος και εξαιρετικά αποδυναμωμένος πολιτικά, βρέθηκε εντελώς απροσδόκητα να ξαναγίνεται κυρίαρχος του εσωκομματικού παιχνιδιού στο κυβερνών κόμμα με τη βοήθεια του αρχηγού της ΝΔ, ο οποίος ξαφνικά βρέθηκε να διατυμπανίζει ότι είναι... πιο φανατικός υποστηρικτής της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε ο Γ. Παπανδρέου από τους υπουργούς και τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ! Απίστευτη πολιτική φαρσοκωμωδία.
Εύλογο είναι βεβαίως το ερώτημα γιατί ο Αντώνης Σαμαράς τήρησε αυτή την αυτοκαταστροφική για τον ίδιο και για το κόμμα του στάση. Ακόμη και αν για άγνωστους λόγους "αίφνης ηράσθη σφόδρα" τη δανειακή σύμβαση του Γ. Παπανδρέου, γιατί δεν μπορούσε να περιμένει καν ούτε ένα ή δύο 24ωρα πριν εκφράσει δημοσίως το πάθος του, ώστε στο μεταξύ να έχουν "φάει" τον Γ. Παπανδρέου οι δελφίνοι και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;
Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της ΝΔ υπέκυψε τελικά στις πιέσεις τόσο των εξωτερικών πολιτικών παραγόντων της ευρωπαϊκής Δεξιάς (Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιουνκέρ, Μπαρόζο, Βαν Ρομπέι κ.λπ.) όσο και εσωτερικών κύκλων του κατεστημένου που τον στηρίζουν. Απαρνήθηκε έτσι τη δύσκολη πολιτική που ακολουθούσε μέχρι τώρα, αυτήν της σταθερής άρνησης στο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, το Πολυνομοσχέδιο κ.λπ., η οποία όμως είχε αποδώσει πάμπολλα πολιτικά οφέλη στον Α. Σαμαρά. Του είχε επιτρέψει αφενός να ανασυγκροτήσει και να θέσει σε τροχιά εξουσίας το διαλυμένο κόμμα που παρέλαβε από τον Κώστα Καραμανλή μέσα σε δύο μόλις χρόνια και αφετέρου να κυριαρχήσει πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά στη ΝΔ.
Γνωρίζουμε τις τεράστιες πιέσεις που του ασκούνται εδώ και ενάμιση χρόνο από το εξωτερικό, όπως και από κύκλους με οικονομική επιρροή επί της ΝΔ. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν είναι ανυπόστατες οι φήμες που το περιβάλλον του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθεσε σε κυκλοφορία για να δικαιολογήσει την υποχώρησή του - ότι δηλαδή ομάδα 10-15 βουλευτών της ΝΔ με επικεφαλής δύο σημαντικά στελέχη παρελθούσης χρήσεως και μηδαμινού σημερινού πολιτικού βάρους ήταν έτοιμη να αποστατήσει και να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική.
Αν το έκαναν όμως, θα βυθίζονταν στο τέλμα της ανυποληψίας. Την ώρα που οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα ανέτρεπαν τον Γ. Παπανδρέου, μόνο πολιτικά γελοίοι θα φάνταζαν βουλευτές της ΝΔ που θα τον στήριζαν. Θα διευκόλυναν τον Α. Σαμαρά να τους διαγράψει μαζικά εν μέσω χλεύης και πανηγυρισμών.
ΔΕΞΙΑ
Μπήκε τώρα πια στην ίδια τροχιά
Η διάσωση του Γ. Παπανδρέου από τον Α. Σαμαρά και η σθεναρή υποστήριξη του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη δανειακή σύμβαση που θεσμοθετεί την εθνική υποτέλεια και την οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων, σηματοδοτούν μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Ο πρόεδρος της ΝΔ εγκατέλειψε τη γραμμή εμφάνισης του κόμματός του ως αντίθετου προς το ΠΑΣΟΚ -στο πλαίσιο του συστήματος, εννοείται- και εμφανίζεται πλέον ως φιλόδοξος συνεχιστής της γραμμής του Γ. Παπανδρέου, την οποία μέχρι τώρα καταδίκαζε απερίφραστα. Αυτό τον απομακρύνει από την εξουσία, γιατί βεβαίως ο λαός θέλει άλλη πολιτική από αυτή του Γ. Παπανδρέου, όχι άλλο πρόσωπο που θα εφαρμόζει την ίδια πολιτική.