Tο τέλος κάθε τραγωδίας ..............

Tο τέλος κάθε τραγωδίας στην αρχαιότητα έκρυβε την κάθαρση για να εξιλεωθεί ο θεατής και να φύγει με το αίσθημα ότι απεδόθη το δίκαιο. Δεν θα υπάρξει κάθαρση στην κοινωνία και οι πολίτες δεν θα πειστούν θα αποδοθεί δίκαιο, όπως ζήτησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εάν αυτοί που μέσα από τις μίζες διόγκωσαν το Δημόσιο, ανενόχλητοι θα ροκανίζουν τον ιδρώτα του φτωχού.
Εάν κάτω από την οποιαδήποτε συναλλαγή και πάλι δικαιωθούν όσοι από τους πολιτικούς με τις πράξεις τους έσπειραν τη διαφθορά ως τρόπο ζωής της Μεταπολίτευσης, η τραγωδία θα ίπταται στην ψυχή των μισθωτών και των συνταξιούχων.
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ποιοι πλούτισαν από το Χρηματιστήριο, από τη «Siemens», από την αγορά των Εξοπλιστικών συστημάτων, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Δεν χρειάζεται να μπουν στη φυλακή οι καταχραστές. Να επιστρέψουν πίσω στο Δημόσιο το κλεμμένο χρήμα των μιζών με τη δέσμευση και εκποίηση των περιουσιακών τους στοιχείων.
Με ειδικό νομοθετικό πλαίσιο και ρύθμιση το χρήμα επιστρέφεται άμεσα στο Δημόσιο. Το να κυβερνάς είναι η τέχνη του εφικτού μέσα από τον συνυπολογισμό των κάθε μορφής συμφερόντων. Εάν πιστεύεις ότι κόβοντας την ταπεινή σύνταξη του γέρου και της γριάς, κόβοντας επιδόματα και δώρα από τη μικρομεσαία τάξη, δίνοντας μέλλον στους νέους ότι θα έχουν εισόδημα από 700€, 500€, και με αυτές τις περικοπές θα πληρώσει το δημόσιο χρέος, αυταπατάσαι οικτρά. Διότι το συναφθέν δάνειο γίνεται για την απόσβεση τόκων και παγίων δανείων, δεν γίνεται για ανάπτυξη.
Το δημόσιο χρέος ξεχρεώνεται μέσα από επενδύσεις και σταθερό φορολογικό πλαίσιο και κίνητρα, όχι με το να κόβεις την ψυχή του γέρου και της γριάς στα στερνά τους, κόβοντας την ταπεινή τους σύνταξη. Η Κύπρος γιατί δεν πτωχεύει και πτωχεύει η πλούσια χώρα μας σε πετρέλαιο, ορυκτά και χρυσό; Γιατί έφυγαν οι βιομηχανίες και δεν γίνονται επενδύσεις;
Η χώρα μπορεί να σωθεί και χωρίς το ΔΝΤ, που όπου πήγε τη φτώχεια και την κα¬τάρα έφερε. Η χώρα έχει λύσεις πέραν του ΔΝΤ διότι η φτώχεια και η οργή του φτωχού λαού ανάτρεψαν τσαρικά καθεστώτα και τους Λουδοβίκους και τις Βερσαλλίες. Φτάσαμε στη χρεοκοπία, στον δανεισμό, διότι πίσω από την αντισυνταγματική ασυλία των βουλευτών έχει παγιωθεί η αντίληψη πως ότι κάνω ως κυβέρνηση δεν τιμωρούμαι,
απαλλάσσομαι και η εξουσία είναι δική μου και όχι του κυρίαρχου λαού. Γι' αυτό και οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης θεωρούσαν τον κυρίαρχο λαό ένα λαϊκό σκουπίδι, αιχμάλωτο σε μια ρωμαϊκή γαλέρα κάτω από το κνούτο της υπογραφής του εκάστοτε υπουργού. Οι κυβερνώντες δεν πρέπει να ξεχνούν την Ιστορία. Άλλωστε ο Ευριπίδης είχε πει ότι «όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν», τουτέστιν ευτυχής ο άνθρωπος που γνωρίζει Ιστορία.
Μόνον μέσα από την ανάπτυξη, την αξιοποίησή του εθνικού πλούτου, τη θέσπιση καθαρών φορολογικών κανόνων, την ίδρυση του υπουργείου Επενδύσεων, το οποίο θα λειτουργεί όχι με δημόσιους υπαλλήλους αλλά με ανθρώπους της αγοράς και με ειδικό νομοθετικό πλαίσιο ώστε να έρχεται χρήμα και όχι να φεύγει, θα ξεπεράσουμε την κρίση. Αντίθετα σήμερα όπου και να κοιτάξεις βλέπεις μόνον θλίψη, οργή και κατήφεια στα μάτια του λαού, γιατί βλέπεις μόνον ότι του αφαίρεσαν το ταπεινό του εισόδημα και δεν βλέπεις επενδύσεις, δεν βλέπεις φως για το μέλλον.
Επένδυση σημαίνει ξεχρέωση του δημοσίου χρέους, κοπή εισοδημάτων, των επιδομάτων δώρων, μυρίζει πτώση της Βαστίλης.