ΑΛΛΟ ΣΥΜΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ

Αραγε η «τρόικα» επιβάλλει να πληρώνουν μόνο τα θύματα και καθόλου οι θύτες;

Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σει­σμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξε­νική εισβολή και κατοχή) οι άν­θρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπο­μένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνετε πολυμή­χανο. Όχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύμα­τα - η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θα­νάτου. Αλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε  γι' αυτό και χαλυβδώνει ίο πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.

Η ανεργία δεν είναι συμφορά. Όταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κα­κουργεί την κοινωνία. Το κακούργη­μα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Είναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικο­νομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή ε­γκληματική ανικανότητα. Υπερχρέω­σαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματα της, τον όποιο πλούτο της. Μόνο για να συντηρήσουν το πε­λατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.

Σήμερα στην Ελλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και

επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμμα­τα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους κατα­στρέφονται ψυχικά. Οι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση, αντέχονται. Με­τά, η ψυχική διάλυση του άνεργου εί­ναι μαρτύριο. Η λέξη μαρτύριο κυριο­λεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπο$ βγαίνει ψυ­χικά και σωματικά αλώβητο5 από μα­κρά περίοδο ανεργία$. Είναι σαν να τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Από δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.

Το ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Όταν ο­δηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυ­σμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νε­κρώνει τη χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Έγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Ανατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για του5 καρπούς των μό­χθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστεψε, έ­πνιξε τη ζωή του στη μιζέρια.

Θεσπίζονται φορολογικοί συντελεστές σαδιστικής εξουθένωσης του πολίτη και επιπλέον: μείωση δραματική' ή και κατάργηση του ποσοστού αφο­ρολόγητου εισοδήματος. Εξωφρενικής αυθαιρεσίας χαράτσια. «Έκτακτες» εισφορές που τακτά επαναλαμβάνο­νται. Εισφορές καταναγκαστικής «αλληλεγγύης». Τέλη ακίνητης περιουσίας. Δημοτικά τέλη. Υπέρογκο ειδικό τέλος που προσδιορίζεται όχι από το εισό­δημα αλλά από το εμβαδόν της κατοικίας και εισπράττεται εκβιαστικά μαζί με την αξία του ηλεκτρικού ρεύματος. Αναρίθμητοι κεφαλικοί φόροι για κάθε συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο.

Η αυθαίρετη υπερφορολόγηση ι­δρύει αντιπαλότητα κράτους και πο­λίτη. Υποτίθεται ότι το κράτος, η ορ­γανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας, συστήθηκε για να κοινωνείται η χρεία, να υπηρετεί το κράτος, με τις υπηρεσίες του και τους θεσμούς του, την ανάγκη του πολίτη,

του κάθε πολίτη. Στο καθεστώς τηχ ελλαδικής κομματοκρατίας η οργανωτι­κή άρθρωση και λειτουργία τη5 συλλογικότητας υπηρετούν τους κατέχοντες την εξουσία, τις κομματικές συντεχνέυ, όχι τον πολίτη. Ο πολίτης εί­ναι το θύμα του κράτους, το κράτος ο αντίπαλος, ο εχθρός και τύραννος του πολίτη. Οπου και όπως μπορεί ο πολίτης θα προσπαθήσει να αποφύγει τη θυματοποίηση, να ξεγελάσει το κράτος, να παρακάμψει τις παρεμβάσεις του κράτους στη ζωή του. Να φοροδιαφύγει.

Η ανίατη αντιπαλότητα κράτους - πολίτη είναι αποτέλεσμα πολιτικής αδικοπραγίας, με αυτουργούς μόνο και α­ποκλειστικά τους διαχειριστεί του κράτους, τους επαγγελματίες της εξουσίας. Εξουσιάσουν καταπατώντας και ακυρώνοντας κάθε σύμβαση (συμ­βόλαιο, σύνταγμα) που ρυθμίζει τικ σχέσεις πολίτη και κράτους. Η φορολόγηση του πολίτη, όπως και η μισθοδοσία του δημόσιου λειτουργού και η συνταξιο­δότηση του έχουν τη λογική και τον χαρακτήρα συνθήκης, συμβολαίου που δεσμεύει αμοιβαία τους συμβαλ­λόμενοι. Το κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει στον πο­λίτη περίθαλψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, έννομη τάξη, κ. τ. ό., ο πολίτης αντιπαρέχει στο κράτος μέρος των εσόδων από την εργασία του για να συ­ντηρούνται οι κρατικές λειτουργίες. Όταν το κράτος αθετεί τις υποχρεώσει που με συμβόλαιο ανέλαβε, ενώ εξα­ναγκάζει, με τη βία (δικαστική και α­στυνομική), τον πολίτη σε μονομερή τήρηση των δικών του υποχρεώσεων, αυθαίρετα διογκωμένων και πολλα­πλασιασμένων, αλλοτριώνει το κοι­νωνικό γεγονός σε επιχώρια ζούγκλα. Οι κομματάνθρωποι που διαχειρί­ζονται το κράτος (είναι βλασφημία να τους αποκαλούμε πολιτικούς) κακουργούν την κοινωνία με την πάγια τακτική κλοπής, καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, των προμη­θειών υγειονομικού υλικού, εξοπλι­στικών προγραμμάτων - αναρίθμητων ανάλογων κοινωνικών χρήσεων του φόρου που καταβάλλουν οι πολίτες. Μειώνουν οι κομματάνθρωποι μισθούς δημόσιων λειτουργών, δηλαδή συμφωνημένη αμοιβή για παροχή υ­πηρεσιών στο δημόσιο, αθετούν συμ­βόλαιο σαν κοινοί απατεώνες. Πε­τσοκόβουν συντάξει, όχι προνοιακές, συντάξει ανταποδοτικές, δηλαδή κλέβουν κατατεθειμένα σε διάρκεια δεκαετιών χρήματα πολιτών, που τα εμπιστεύτηκαν οι λειτουργοί του κράτους στον εργοδότη του$ για την

αποταμιευτική αξιοποίηση του5.

Ελάχιστα, απλώς ενδεικτικά τα πα­ραδείγματα ιχνογραφούν τον εφιάλτη που ζούμε στην Ελλάδα σήμερα και που δεν πρόκειται για «συμφορά» ή για «κρίση» αλλά για το αποτέλεσμα κοι­νωνικών στυγερών εγκλημάτων με επώνυμους γνωστούς τοις πάσι, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Οι πολίτες βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθειά στον εφιάλτη, στον ίλιγγο του α­διεξόδου και της απόγνωσης, ενώ οι ένοχοι αυτουργίας των κακουργημά­των ζουν με προκλητική, σκανδαλώ­δη πλουταλαζονεία - όσοι δεν συνε­χίζουν να απολαμβάνουν θώκους εξουσίας και ανταμοιβή εξευτελιστικής κομματικής ειλωτείας.

Δεν ζούμε συμφορά, δοκιμασία, α­τύχημα, ζούμε συντελεσμένο κα­κούργημα. Οσο περισσότεροι πολίτες το συνειδητοποιούν τόσο πληθύνονται οι πιθανότητες να γεννηθεί η ελπίδα. Η μία και μόνη ρεαλιστική ελπίδα: Να συντριβή ώς τα θεμέλια το σημερινό κομματικό σύστημα και συνωδά το πε­λατειακό κράτος των εμπορευόμε­νων την εξουσία. Να προκηρυχθούν εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέ­λευση, για καινούργιο Σύνταγμα. Με τους δωσιλόγους στερημένους κάθε πολιτικό δικαίωμα.