Εκπαίδευση:

Βλέποντας το δένδρο και χάνοντας το δάσος.

Η εντεινόμενη πολιτική σύγκρουση και η οξύτητα των αντιπαραθέσεων για την κρίση στον χώρο της εκπαίδευσης, τείνει να περιορισθεί στα σημαντικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαί­δευσης. Παρέχει, ωστόσο, την ευκαιρία και τη δυνατότητα, μιας ουσιαστικής και παραγωγικής συζήτησης για μια σύγχρονη, ευέλικτη και απο­τελεσματική εκπαιδευτική πολιτική.

Η εκκίνηση των διαδικασιών για τη Συνταγματική αναθεώρηση, θα εστιαστεί στον δημόσιο ή μη χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης. Το ενδια­φέρον έγκειται αν η δυνατότητα ίδρυσης μη Δημο­σίων Πανεπιστημίων θέλει ν' απαντήσει στο θέμα της φοιτητικής μετανάστευσης ή στην ευθύνη της πολιτείας να διαθέτει εναλλακτικές λύσεις.

Έχω τη βεβαιότητα ότι η ανασυγκρότηση και η αναβάθμιση των Δημοσίων Τριτοβάθμιων Ιδρυμά­των, δεν θα προσφέρει χώρο, για την ανάπτυξη μη κρατικών ιδρυμάτων. Αρκεί προς τούτο, το δημό­σιο Πανεπιστήμιο να είναι ανταγωνιστικό στο ευ­ρωπαϊκό και το διεθνές περιβάλλον.

Προς αυτή την κατεύθυνση τρία, κατ' αρχήν προβλήματα αναζητούν την αντιμετώπιση τους. Ταυτόχρονα, εδώ και τώρα.

Η υποχρηματοδότηση των Πανεπιστημίων, συνιστά μια χρόνια πληγή που τα οδηγεί στην ελ­λιπή και ανεπαρκή εκπαίδευση, στη σχεδόν ανύ­παρκτη έρευνα, τον μικρό αριθμό μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Ο στόχος του 5% του ΑΕΠ για τις δαπάνες στην Παιδεία, έχει καταστεί θέμα πολιτι­κής φιλολογίας και ανέξοδο ευχολόγιο.

Η Αξιολόγηση των Πανεπιστημίων, οφείλει να είναι στόχος της ίδιας της Πανεπιστημιακής Κοι­νότητας. Αναβάθμιση χωρίς αξιολόγηση δεν είναι εφικτή. Και δεν νοείται η αξιολόγηση να προβάλ­λεται, ούτε ως φόβητρο, ούτε ως στοιχείο πολιτικής διαπραγμάτευσης. Έχουμε όλοι την ανάγκη, πο­λιτεία και κοινωνία να γνωρίζουμε τι διδάσκεται, πώς διδάσκεται, από ποιους διδάσκεται ο Έλλη­νας πολίτης. Η γνώση αποτελεί το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των εθνών, παράγει και πολλαπλα­σιάζει την εθνική υπεραξία. Οφείλει να αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη της αναπτυξιακής στρατηγικής της χώρας.
Αναβάθμιση χωρίς αξιολόγηση δεν είναι εφικτή

Οι εισαγωγικές εξετάσεις στην Τριτοβάθ­μια Εκπαίδευση, συνιστούν το κεντρικό σημείο των αντιπαραθέσεων εδώ και πολλά χρόνια. Όσο η συζήτηση θα περιορίζεται στο εξεταστικό, τόσο θα βλέπουμε το δένδρο και θα χάνουμε το δά­σος. Το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς εκπαιδευτικό. Συνδέεται με το επικρατούν νεοελληνικό κοινωνι­κό πρότυπο, που θέλει τον νέο, γιατρό, δικηγόρο, μηχανικό. Συνδέεται με την υποτυπώδη σύνδεση εκπαιδευτικού συστήματος και αναπτυξιακού παραγωγικού σχεδίου της χώρας. Για τούτο στον απαιτούμενο διάλογο πρέπει να συμμετάσχουν πέραν των φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας και οι παραγωγικές, επαγγελματικές, επιστημονι­κές ενώσεις και ολόκληρη η κοινωνία.