Eίχα βρεθεί οτη Νέα Υόρκη τα Χριατούγεννα μετά το 9/11. Η πόλη ακόμα θρηνούσε τους 3.οοο νεκρούς της. Συνεργεία οξυγονοκολλούσαν τα φρεάτια των δρόμων, φοβόντουσαν νέα βομβιστική επίθεση. Η σκόνη υπήρχε ακόμα στην ατμόσφαιρα, στο κέντρο της πόλης μια τεράστια πληγή, συντρίμμια φωτισμένα μέρα νύχτα. Στους δρόμους, σε διαφημίσεις, σε αφίσες, στις βιτρίνες των μαγαζιών, μια λίγο αυτοσαρκαστική, λίγο «δεν το βάζουμε κάτω» επιγραφή έλεγε: «Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η Ν. Υόρκη είναι ανοιχτή για τις γιορτές». Προσπαθούσαν να πείσουν τους εαυτούς τους και τους ξένους που ακύρωναν το ταξίδι τους, ότι η ζωή συνεχίζεται, ότι η ζωή νικάει. Πέρυσι η πόλη της Ν. Υόρκης ανακοίνωσε ότι έσπασε το ρεκόρ της, οι τουρίστες ξεπέρασαν τα 48 εκατομμύρια. Στο Παρίσι κάνουν πεζόδρομους τους δρόμου ς ταχείας κυκλοφορίας στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα. Κρατάνε τις τεχνητές πλαζ μέχρι τον Οκτώβρη. Υποδέχονται 10 εκατομμύρια ξένους το χρόνο. Υπολογίζουν ότι οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί ο τουρισμός φτάνουν τα 2,5 εκατομμύρια. Πριν 10 χρόνια είχαμε 10 εκατομμύρια τουρίστες στην Ελλάδα, 10 εκατομμύρια είχε και η Τουρκία. Σήμερα εμείς έχουμε πάντα 10. Η Τουρκία υποδέχεται 33 εκατομμύρια το χρόνο.
Κάποιοι, καλοπροαίρετα νομίζω, στην ηλεκτρονική ATHENS VOICE ρωτάνε: Τι σημαίνει «τα κάνουμε όλα λάθος», τι σημαίνει «αντί να δουλεύουμε για να αναπληρώσουμε τα χαμένα εισοδήματα, κλαίμε για τα χαμένα δανεικά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν»; Να ένα παράδειγμα τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε αύριο Nokia. Δεν ξέρουμε πώς να τα κάνουμε. Χρειάζεται να αλλάξουν πρώτα τα πανεπιστήμια, να πάψουν να παράγουν «αδιόριστους καθηγητές», να πάψει στις εισαγωγικές η σχολή Αστυνομίας να έχει βάση 18.674 μόρια, παραπάνω από τη σχολή Χημικών Μηχανικών, να πάψουν δηλαδή να παράγουν δημόσιους υπάλληλους, και μετά από ίο χρόνια ίσως να παράγουμε τεχνολογία. Προς το παρόν όμως, αύριο, σήμερα, έχουμε κάτι να πουλήσουμε. Την Αθήνα. Δεν υπάρχει άλλη πόλη σε ολόκληρη την περιοχή που να έχει μέτωπο στη θάλασσα από τον Πειραιά ως το Σού νιο, που να έχει αυτό το ιστορικό και εμπορικό κέντρο, αυτή τη ζωή, αυτό το κλίμα, οι άνθρωποι να κάθονται έξω στα καφέ Δεκέμβρη μήνα με 2Ο βαθμούς. Κι όμως, σ' αυτή την πόλη, οι ξένοι επισκέπτες θέλουν αν είναι δυνατόν να διακτινίζονται από το αεροδρόμιο στο καράβι για τα νησιά, χωρίς να μείνουν ούτε ένα βράδυ, ούτε μία διανυκτέρευση. Άδικο έχουν; Συγκοινωνίες δεν έχει, σκουπίδια έχει, κλοπές έχει, γκέτο, πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών, λαθρεμπόριο, βρόμα, εγκληματικότητα, ανασφάλεια στο κέντρο της πόλης, η λιγότερο βιώσιμη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Αν ήμασταν σοβαρό κράτος, δυναμική κοινωνία, από τους πρώτους μήνες της οικονομικής κρίσης, πέρυσι δηλαδή, θα βάζαμε στόχους για τα επόμενα χρόνια. Για μια πόλη που θα υπο¬δέχεται ίο εκατομμύρια τουρίστες. Όχι στόχους αφηρημένους, συγκεκριμένα πράγματα που θα δεσμεύουν το δήμαρχο της πόλης, τους αρμόδιους υπουργούς, τον αρχηγό της Αστυνο¬μίας, όλους. Θα λέγαμε ότι σε 3 μήνες, στις 18 Ιουνίου, το ιστορικό και εμπορικό κέντρο της πόλης θα έχει γίνει «παιδική χαρά». Το πιο καθαρό, ασφαλές, ζωντανό κέντρο της Ευρώπης. Φωτεινό και ανοιχτό μέρα νύχτα για όλους. Η Κωνσταντινούπολη αυτές τις μέρες διοργανώ νει φεστιβάλ τουρισμού και shopping, ένα μήνα με τα καταστήματα ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο.Έχουν ξοδέψει 35 εκατομμύρια για τη διαφήμιση τους και περιμένουν να εισπράξουν 800 από εκατοντάδες χιλιάδες ξένους που θα φτάσουν στην πόλη από την ανατολή, τη Ρωσία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, τις αραβικές χώρες, τα Βαλκάνια.
Θα αντιμετωπίσουμε βέβαια την ελληνική συντήρηση που στην εποχή μας είναι συχνά μεταμφιεσμένη σε αριστερή. Θα μας πουν ότι δεν γίνονται αυτά, ότι έτσι μετατοπίζουμε το πρόβλημα των ναρκωτικών και της εγκληματικότητας στους δίπλα δρόμους, ότι αν δεν αλλάξει το σύστημα δεν λύνονται τα προ βλήματα. Ότι θέλουμε να κάνουμε την πόλη «Ντίσνεϊλαντ για τουρίστες» Ότι το δικαίωμα της διαδήλωσης είναι ιερό, άρα πρέπει να γίνονται 900 διαδηλώσεις μέσα στο 2010, να χάνουν 40% του τζίρου τους τα καταστήματα κάθε φορά και τελικά να χρεοκοπούν και να μένουν άδειες βιτρίνες. Θα μας πουν ότι κι αν καίγονται ενίοτε ζωντανοί 3 άνθρωποι και ακυρώνονται μεμιάς 30% διανυκτερεύσεις στην Αθήνα, είναι παράπλευρες απώλειες που δεν αμαυρώνουν το λαϊκό κίνημα Ότι η Κυριακή αργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα, ότι θα 'χει προβλήματα ο εκκλησιασμός, ότι είναι κεκτημένο δικαίωμα να κλείνουν το απόγευμα τα καταστήματα. Πρέπει να πούμε ότι οι 8οο χιλιάδες άνεργοι θέλουν να δουλέψουν, όχι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Ότι όλες οι χώρες τα έλυσαν αυτά τα προβλήματα χωρίς να περιμένουν τη δευτέρα παρουσία.
Έπειτα, ο επόμενος στόχος θα 'ναι σε 3 χρόνια να 'χουν γίνει δέκα οι δύο γραμμές του μετρό. Γιατί χωρίς μετρό δεν θα ζήσει αυτή η πόλη, έτσι που έχει γίνει. Θα 'ναι δύσκολο, αλλά και η κατάσταση είναι δύσκολη. Δεν έχουμε λεφτά, αλλά θα βρούμε, με ιδιωτικές συμπράξεις, με παραχώρηση των κερδών από τα εισιτήρια, με έξτρα μπόνους στους κατασκευαστές για τη συντομότερη παράδοση των σταθμών. Πάλι η ελληνική συντήρηση θα δημιουργεί προβλή-ματα. Κόμματα και πολιτικοί θα καθυστερούν μέχρι να οριστούν οι μίζες, διαπλεκόμενες εταιρείες θα υπερτιμολογούν τα έργα, μέσα ενημέρωσης θα εκβιάζουν, «προοδευτικοί» υπερασπιστές του δημοσίου θα λένε ότι αν είναι να γίνουν τα έργα από ιδιώτες καλύτερα να μη γίνουν καθόλου, αλλά και πάλι πρέπει να μην τους ακούσουμε. Όπως βρήκαν τον τρόπο όλες οι πρωτεύουσες της Ευρώπης, έτσι μπορούμε να τον βρούμε κι εμείς. Μετά, αφού έχουμε προγραμματίσει τα απολύτως απαραίτητα, θα αναθέσουμε μάλλον, για¬τί δεν έχουμε χρόνο για διαγωνισμούς, σε δέκα ελληνικά και ξένα διάσημα αρχιτεκτονικά γραφεία να κάνουν τα εμβληματικά έργα, αυτά που θα αλλάξουν την πόλη. Το Ελληνικό, το δέλτα του Φαλήρου, την παραθαλάσσια βόλτα 3Ο χιλιομέτρων της παραλιακής που θα γίνει η πιο συναρπαστική της Μεσογείου, πάρκα και πλατείες μέσα οτην Αθήνα. Τα ίδια λίγο πολύ και στη Θεσσαλονίκη. Με στόχο στο τέλος της δεκαετίας οι δυο πόλεις να έχουν γίνει αυτό που φανταζόμασταν στις αρχές της προηγούμενης, αλλά το εγκαταλείψαμε: οι Μητροπόλεις της Μεσογείου. Που θα θέλουν όλοι να τις ζήσουν. Και οι ίδιες θα ζουν απ' αυτό. Περιέργως, αντί να συζητάμε αυτά, ενάμιση χρόνο τώρα μας απασχολεί το «επίδομα βιβλιοθήκης» και το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης».
Κάποιοι, καλοπροαίρετα νομίζω, στην ηλεκτρονική ATHENS VOICE ρωτάνε: Τι σημαίνει «τα κάνουμε όλα λάθος», τι σημαίνει «αντί να δουλεύουμε για να αναπληρώσουμε τα χαμένα εισοδήματα, κλαίμε για τα χαμένα δανεικά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν»; Να ένα παράδειγμα τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε αύριο Nokia. Δεν ξέρουμε πώς να τα κάνουμε. Χρειάζεται να αλλάξουν πρώτα τα πανεπιστήμια, να πάψουν να παράγουν «αδιόριστους καθηγητές», να πάψει στις εισαγωγικές η σχολή Αστυνομίας να έχει βάση 18.674 μόρια, παραπάνω από τη σχολή Χημικών Μηχανικών, να πάψουν δηλαδή να παράγουν δημόσιους υπάλληλους, και μετά από ίο χρόνια ίσως να παράγουμε τεχνολογία. Προς το παρόν όμως, αύριο, σήμερα, έχουμε κάτι να πουλήσουμε. Την Αθήνα. Δεν υπάρχει άλλη πόλη σε ολόκληρη την περιοχή που να έχει μέτωπο στη θάλασσα από τον Πειραιά ως το Σού νιο, που να έχει αυτό το ιστορικό και εμπορικό κέντρο, αυτή τη ζωή, αυτό το κλίμα, οι άνθρωποι να κάθονται έξω στα καφέ Δεκέμβρη μήνα με 2Ο βαθμούς. Κι όμως, σ' αυτή την πόλη, οι ξένοι επισκέπτες θέλουν αν είναι δυνατόν να διακτινίζονται από το αεροδρόμιο στο καράβι για τα νησιά, χωρίς να μείνουν ούτε ένα βράδυ, ούτε μία διανυκτέρευση. Άδικο έχουν; Συγκοινωνίες δεν έχει, σκουπίδια έχει, κλοπές έχει, γκέτο, πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών, λαθρεμπόριο, βρόμα, εγκληματικότητα, ανασφάλεια στο κέντρο της πόλης, η λιγότερο βιώσιμη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Αν ήμασταν σοβαρό κράτος, δυναμική κοινωνία, από τους πρώτους μήνες της οικονομικής κρίσης, πέρυσι δηλαδή, θα βάζαμε στόχους για τα επόμενα χρόνια. Για μια πόλη που θα υπο¬δέχεται ίο εκατομμύρια τουρίστες. Όχι στόχους αφηρημένους, συγκεκριμένα πράγματα που θα δεσμεύουν το δήμαρχο της πόλης, τους αρμόδιους υπουργούς, τον αρχηγό της Αστυνο¬μίας, όλους. Θα λέγαμε ότι σε 3 μήνες, στις 18 Ιουνίου, το ιστορικό και εμπορικό κέντρο της πόλης θα έχει γίνει «παιδική χαρά». Το πιο καθαρό, ασφαλές, ζωντανό κέντρο της Ευρώπης. Φωτεινό και ανοιχτό μέρα νύχτα για όλους. Η Κωνσταντινούπολη αυτές τις μέρες διοργανώ νει φεστιβάλ τουρισμού και shopping, ένα μήνα με τα καταστήματα ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο.Έχουν ξοδέψει 35 εκατομμύρια για τη διαφήμιση τους και περιμένουν να εισπράξουν 800 από εκατοντάδες χιλιάδες ξένους που θα φτάσουν στην πόλη από την ανατολή, τη Ρωσία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, τις αραβικές χώρες, τα Βαλκάνια.
Θα αντιμετωπίσουμε βέβαια την ελληνική συντήρηση που στην εποχή μας είναι συχνά μεταμφιεσμένη σε αριστερή. Θα μας πουν ότι δεν γίνονται αυτά, ότι έτσι μετατοπίζουμε το πρόβλημα των ναρκωτικών και της εγκληματικότητας στους δίπλα δρόμους, ότι αν δεν αλλάξει το σύστημα δεν λύνονται τα προ βλήματα. Ότι θέλουμε να κάνουμε την πόλη «Ντίσνεϊλαντ για τουρίστες» Ότι το δικαίωμα της διαδήλωσης είναι ιερό, άρα πρέπει να γίνονται 900 διαδηλώσεις μέσα στο 2010, να χάνουν 40% του τζίρου τους τα καταστήματα κάθε φορά και τελικά να χρεοκοπούν και να μένουν άδειες βιτρίνες. Θα μας πουν ότι κι αν καίγονται ενίοτε ζωντανοί 3 άνθρωποι και ακυρώνονται μεμιάς 30% διανυκτερεύσεις στην Αθήνα, είναι παράπλευρες απώλειες που δεν αμαυρώνουν το λαϊκό κίνημα Ότι η Κυριακή αργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα, ότι θα 'χει προβλήματα ο εκκλησιασμός, ότι είναι κεκτημένο δικαίωμα να κλείνουν το απόγευμα τα καταστήματα. Πρέπει να πούμε ότι οι 8οο χιλιάδες άνεργοι θέλουν να δουλέψουν, όχι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Ότι όλες οι χώρες τα έλυσαν αυτά τα προβλήματα χωρίς να περιμένουν τη δευτέρα παρουσία.
Έπειτα, ο επόμενος στόχος θα 'ναι σε 3 χρόνια να 'χουν γίνει δέκα οι δύο γραμμές του μετρό. Γιατί χωρίς μετρό δεν θα ζήσει αυτή η πόλη, έτσι που έχει γίνει. Θα 'ναι δύσκολο, αλλά και η κατάσταση είναι δύσκολη. Δεν έχουμε λεφτά, αλλά θα βρούμε, με ιδιωτικές συμπράξεις, με παραχώρηση των κερδών από τα εισιτήρια, με έξτρα μπόνους στους κατασκευαστές για τη συντομότερη παράδοση των σταθμών. Πάλι η ελληνική συντήρηση θα δημιουργεί προβλή-ματα. Κόμματα και πολιτικοί θα καθυστερούν μέχρι να οριστούν οι μίζες, διαπλεκόμενες εταιρείες θα υπερτιμολογούν τα έργα, μέσα ενημέρωσης θα εκβιάζουν, «προοδευτικοί» υπερασπιστές του δημοσίου θα λένε ότι αν είναι να γίνουν τα έργα από ιδιώτες καλύτερα να μη γίνουν καθόλου, αλλά και πάλι πρέπει να μην τους ακούσουμε. Όπως βρήκαν τον τρόπο όλες οι πρωτεύουσες της Ευρώπης, έτσι μπορούμε να τον βρούμε κι εμείς. Μετά, αφού έχουμε προγραμματίσει τα απολύτως απαραίτητα, θα αναθέσουμε μάλλον, για¬τί δεν έχουμε χρόνο για διαγωνισμούς, σε δέκα ελληνικά και ξένα διάσημα αρχιτεκτονικά γραφεία να κάνουν τα εμβληματικά έργα, αυτά που θα αλλάξουν την πόλη. Το Ελληνικό, το δέλτα του Φαλήρου, την παραθαλάσσια βόλτα 3Ο χιλιομέτρων της παραλιακής που θα γίνει η πιο συναρπαστική της Μεσογείου, πάρκα και πλατείες μέσα οτην Αθήνα. Τα ίδια λίγο πολύ και στη Θεσσαλονίκη. Με στόχο στο τέλος της δεκαετίας οι δυο πόλεις να έχουν γίνει αυτό που φανταζόμασταν στις αρχές της προηγούμενης, αλλά το εγκαταλείψαμε: οι Μητροπόλεις της Μεσογείου. Που θα θέλουν όλοι να τις ζήσουν. Και οι ίδιες θα ζουν απ' αυτό. Περιέργως, αντί να συζητάμε αυτά, ενάμιση χρόνο τώρα μας απασχολεί το «επίδομα βιβλιοθήκης» και το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου